خروج از ناحیه بدون روند

رگ های بدن مسئول رساندن خون تصفیه شده، از قلب به بافت ها و اعضای بدن و برگرداندن همان مقدار خون فاقد اکسیژن به قلب هستند. خون داخل رگها ترکیبی است از گلبول های قرمز و سفید که داخل مایعی به نام "پلاسما" در گردش هستند. پلاسمای خون از آب و مواد محلول معدنی و پروتئینی تشکیل شده است. مهمترین پروتئین خون "آلبومین" است که توسط کبد ساخته می شود. البته فیبرینوژن و بقیه هورمونها و آنتی بادی ها هم به صورت محلول در پلاسما قرار دارند. اگر آب داخل رگهای قسمتی از بدن، از رگ خارج شده و در بافتهای سلولی خارج رگ تجمع پیدا کند، آن قسمت از بدن دچار تورم میشود که به آن "ادم" گفته می شود.

منطقه امن ذهنی و راه های خروج از آن را بهتر بشناسید

خوشحال می شویم برای دیدن ویدیوهای مرتبط با منطقه امن ذهنی پیج اینستاگرام دکتر فرزاد طباطبایی را دنبال کنید.

منطقه یا حاشیه امن به زبان ساده، یک حالت ذهنی است که در آن احساس آرامش و راحتی دارید. منطقه امن می تواند شامل افکار، باورها، شرایط و موقعیت ها یا حتی افراد خاصی باشد که روزانه با ان ها سروکار داشته و کنار آنها احساس امنیت دارید. وقتی در منطقه امن تان هستید استرس و نگرانی های تان به حداقل می رسد. می توان این طور تصور کرد که شما از کودکی تا به حال هم چنان که در مسیر زندگی پیش می رفته اید. برای دریافت اطلاعات بیشتر در حوزه آرامش کلیک کنید.

منطقه امن ذهنی چیست ؟

به طور ذهنی یک دایره رسم کرده و تمام شرایط و افرادی که با آن ها احساس راحتی داشته اید را در آن دایره قرار داده اید. داخل آن دایره شما احساس آرامش می کنید و به تمام آنچه داخل آن هست عادت دارید. هیچ چیز جدیدی آن جا نیست و هر آن چه از کودکی تا به حال برای تان خوشایند بوده حتی اگر درست و منطقی هم نباشد تصمیم گرفته اید تمام عمر به حفظ آن ادامه دهید.

بیرون از منطقه امن شرایط به طور کلی فرق می کند. خارج از منطقه امن تمام رویدادها و اتفاقات جدید که تا به حال با آن ها برخورد نکرده اید حضور دارند. یک شغل یا مهارت جدید، آدم ها و دوستان جدید، زندگی در یک شهر و کشور دیگر و. به طور کلی تمام تجارب جدید همه در بیرون از منطقه امن شما قرار دارند و شما برای این که تجربه های جدیدی در زندگی تان کسب کنید یا به آرزوهای تان برسید لازم است به ترس های خود غلبه کرده و از منطقه امن خود خارج شوید. برای کسب اطلاعات بیشتر درمورد غلبه بر ترس کلیک کنید.

اینفوگرافیک منطقه امن ذهنی و راه های خروج از آن را بهتر بشناسید

چرا باید از منطقه امن ذهنی خارج شویم؟

ترک نکردن حاشیه امن اجازه نمی‌دهد در زندگی زمینه‌هایی که به آن علاقه‌مند هستید را کشف کنید. چرا که شور و هیجان زندگی هرگز در سایه حیطه راحت طلبی پیدا نمی‌شود فقط با قدم بیرون گذاشتن از این منطقه است که ممکن است. به علاوه ماندن در حیطه راحت طلبی و تنبلی کمکی به رشد و بهتر شدن ما نمی‌کند. به این معنی که همواره درجا می‌زنیم، نه رشد می‌کنیم و نه به جلو پش می‌رویم. بسیاری از افرادی که سبک زندگی و طرز فکر ثابتی دارند و تمام عمر در حاشیه امن خود می مانند، از رسیدن به اهدافشان باز می‌مانند. چرا که چنان به کارهایی که همیشه انجام می‌دهند خو گرفته‌اند که با اینکه نتیجه مثبتی برایشان ندارد ولی باز هم نمی‌توانند از آن دست بکشند. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره درمان تنبلی کلیک کنید.

به این ترتیب ماندن در حاشیه امن ما را از کشف توانایی‌های جدید و رسیدن به آن‌ها دور می‌کند. برای رسیدن به آرزوها و خلق تجارب جدید، برای شروع یک رابطه عاطفی یا پیشرفت شغلی و به راه انداختن یک کسب و کار تازه، منطقه امن تان اولین مانع برای دستیابی به اهداف تان و به عنوان سدی پیش روی شما خواهد بود. برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه مشاوره تلفنی فردی کلیک کنید.

برای این که بتوانید به خواسته های خود جامه عمل بپوشانید، ابتدا لازم است شجاعت به خرج داده و از منطقه امن خود خارج شوید. ماندن در منطقه ی امن ذهنی و عدم تجربه ی هرگونه نوآوری و تغییر، می تواند بر جنبه های مختلف زندگی شما تاثیر گذاشته و منجر به عدم رشد و پیشرفت شما شود. در زیر به چند مورد از معایب ماندن در منطقه امن ذهنی اشاره می کنیم. برای دریافت اطلاعات بیشتر درمورد سبک زندگی کلیک کنید.

معایب ماندن در منطقه امن ذهنی

ماندن در منطقه امن ذهنی معایبی از جمله راکد ماندن و عدم پیشرفت در زندگی دارد که در ادامه بررسی خواهیم کرد.

1-راکد ماندن و عدم پیشرفت

وقتی شما تغییر خاصی در روند زندگی روزمره تان انجام نمی دهید و همان کارهای قبلی را طبق عادت گذشته تکرار می کنید زندگی تان به نوعی دچار رکود می شود، زیرا وقتی کار جدیدی انجام نمی دهید و مسیر تازه ای در زندگی خود باز نمی کنید طبیعی است که پیشرفتی هم نداشته باشید. برای دریافت اطلاعات بیشتر در زمینه موانع موفقیت و پیشرفت کلیک کنید.

2-کاهش اعتماد به نفس

مقابله نکردن با ترس ها و زندگی طبق روش های قبلی خود، می تواند در نهایت منجر به ایجاد حس بی ارزشی و خود کم بینی در وجود شما شود و هرچه بیشتردر منطقه امن خود می مانید ترس های شما بیشتر شده و به مرور اعتماد به نفس شما کاهش می یابد. هرچه بیشتردر منطقه امن ذهنی خود مانده باشید اعتماد به نفس شما کمتر شده و بیرون امدن از منطقه امن تان دشوارتر خواهد شد. برای دریافت اطلاعات بیشتر درمورد خود کم بینی کلیک کنید.

3-نرسیدن به آرزوها و اهداف

خلق تجارب جدید و دست یافتن به آرزوها و اهداف در هر زمینه ای که باشد، خارج از منطقه امن شما اتفاق خواهد افتاد و شما اگر دست به تغییر نزنید و به همان شیوه های قبلی زندگی خود را اداره کنید به اهداف و ارزوهای تان نخواهید رسید و بی انگیزگی در شما رخنه خواهد کرد. چرا که برای داشتن آن چه تا به حال نداشته اید لازم است تبدیل به کسی شوید که تا به حال نبوده اید. امکان ندارد در منطقه امن فعلی تان باقی بمانید و در عین حال به خواسته های تان هم برسید. برای دریافت اطلاعات بیشتر درمورد بی انگیزگی کلیک کنید.

4-روزمرگی و احساس عقب ماندن

هنگامی که شما پا روی ترس ها و نگرانی های احتمالی تان نگذارید و به عبارتی سختی های بیرون آمدن از منطقه امن تان را به جان نخرید دچار روزمرگی خواهید شد. شاید اطرافیان خود را ببینید که پیوسته در حال پیشرفت و برداشتن قدم های جدید در زندگی خود هستند و احساس کنید شما از ان ها عقب مانده اید و احساس اضطراب و بی قراری سراسر شما را فرا بگیرد. آن هم به دلیل این که از منطقه امن تان خارج نشدید. سختی بیرون امدن از منطقه امن تان را یک بار به جان بخرید تا مجبور نباشید تمام عمر سختی و رنج ناشی از بیرون نیامدن از منطقه امن را تحمل کنید. برای کسب اطلاعات بیشتر درمورد احساس اضطراب و بی قراریکلیک کنید.

چگونه از منطقه امن ذهنی خود خارج شویم؟

اول از همه باید بدانید که عوامل متعددی در شکل‌گیری و شرایط منطقه امن شما تاثیرگذار و دخیل هستند. از جمله این موارد می‌توان به خانواده، دوستان صمیمی و محیطی که در ان بزرگ شده و زندگی می کنید اشاره کرد. بنابراین باید بر این عوامل تاثیرگذار بر مرز‌های منطقه امن خود شناخت پیدا کنید. باید در عادت‌ها، روتین و رفتارهای مرتبط با حاشیه امن تان تغییر ایجاد کنید.

ولی مسلما این اتفاقات یک شبه رخ نمی‌دهد. بلکه باید به آرامی خودتان را از حاشیه امن خارج کنید و آن را گسترش دهید. برای ترک یا گسترش منطقه امن راهکارهایی وجود دارد که به شما کمک می کند پا را فراتر گذاشته و از منطقه امن خود خارج شوید. در متن زیر به چند مورد از راهکارها اشاره می کنیم. برای دریافت اطلاعات بیشتر در زمینه دوست صمیمی کلیک کنید.

1-مشخص کردن اهداف

برای این که بتوانید از منطقه امن خود خارج شوید لازم است در ابتدا انگیزه ای قوی برای این کار داشته باشید. مشخص کردن اهداف و خواسته های جدید و تلاش برای دستیابی به انها می تواند عامل محرک قدرتمندی باشد برای این که زندگی به شیوه قبلی را کنار گذاشته، به ترس هایتان غلبه کرده و وارد مناطق ناشناخته وجود خود شوید و در نهایت پیروزی هایی عظیم به دست بیاورید. برای دریافت اطلاعات بیشتر در حوزه دست یافتن به اهداف کلیک کنید.

2-ریسک کردن

برای دستیابی به خواسته ها و اهدافی که در منطقه امن فعلی تان نیستند، لازم است کمی ریسک پذیر باشید و شجاعت به خرج دهید. به خاطر داشته باشید که ممکن است زندگی در منطقه امن تان بی عیب و نقص و راضی کننده به نظر برسد، اما قطعا تمام انچه از زندگی خود می خواهید را به شما نخواهد داد.

افرادی که طرز فکر ثابتی دارند معمولا ریسک پذیر هم نیستند و به ندرت پایشان را از منطقه امن شان بیرون می گذارند.آنها افرادی هستند که کنترل زندگی شان را در دست ندارند. به همین علت دستاوردهایی که در زندگی کسب می کنند همانند طرز فکرشان از یک الگوی ثابت و مشخص پیروی می کند و به دلیل نداشتن توانایی ریسک پذیری معمولا انچه که در زندگی شان به دست می اورند کمتر موجب رضایت خاطر این افراد می شود. برای دریافت اطلاعات بیشتر در زمینه کنترل زندگی کلیک کنید.

3-تقویت اعتماد به نفس

گفتیم برای این که بتوانید پا روی ترس های خود بگذارید و از منطقه امن خود خارج شوید لازم است در ابتدا شجاعت به خرج دهید و این کار امکان پذیر نیست مگر اینکه اعتماد به نفس خود را تفویت کرده باشید. اعتماد به نفس همچون سنگربانی است تا دندان مسلح، که همواره از شما در هر مرحله ای از زندگی تان محافظت خواهد کرد. بدون داشتن اعتماد به نفس کافی تمامی اقداماتی که ممکن است برای خارج شدن از منطقه امن تان انجام داده باشید قطعا بی فایده و بدون نتیجه خواهد بود.

چرا که اعتماد به نفس شما و باوری که در مورد میزان ارزشمندی و توانایی خودتان در هر زمینه ای دارید، شالوده و زیر بنای تمام موفقیت های شماست و بدون ساختن زیربنایی قوی و محکم قطعا نمی توان ساختمانی محکم و نتایج پایداری بنا کرد. برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه افزایش اعتماد بنفس کلیک کنید.

4-شناسایی ترس ها و رفع آن ها

زمانی که تصمیم میگیرید از منطقه امن خود خارج شده و تجارب جدیدی برای خود خلق کنید قطعا اولین بازدارنده شما ترس های درونی تان خواهد بود. در صورتی که بتوانید ترس های خود را شناسایی کرده و آن ها را رفع کنید بیرون امدن از حاشیه امن کاری بسیار ساده خواهد بود. ترس های درونی افراد معمولا ریشه در دوران کودکی ان ها دارد. ترس ها می توانند بسیار پنهان بوده و در لایه های درون ناخوداگاه شما مخفی شده باشند. شناسایی و رفع هر یک از انها می تواند زمینه ساز برداشنن قدم هایی بسیار بزرگ در زمینه رشد و پیشرفت شما باشد و موفقیت هایی عظیم برای شما به ارمغان بیاورد. برای دریافت اطلاعات بیشتر در زمینه غلبه بر ترس کلیک کنید.

5-شرکت در فعالیت های جدید

امتحان کردن کارهایی که تا به حال انجام نداده اید یا شرکت در فعالیت های جدید حتی درست کردن یک غذایی که تاکنون نخورده اید یا حاضرشدن در جمع افرادی که قبلا با ان ها ارتباطی نداشته اید می تواند حس جسارت شما را تقویت کرده و منجر شود راحت تر بتوانید با بیرون امدن از حاشیه امن تان، از عادت های بد و الگوهای فکری قدیمی خداحافظی کنید. برای دریافت اطلاعات بیشتر در زمینه عادت های بد کلیک کنید.

6-انجام کارهای روزانه به شیوه ای متفاوت

کارهای روزانه تان را به روش هایی متفاوت از قبل انجام دهید. با این کار مغز شما به تغییر کردن عادت می کند و به شما کمک می کند تا راحت تر بتوانید از منطقه امن زندگی تان بیرون آمده و زندگی را به شیوه گسترده تری تجربه کنید.

به عنوان مثال برای این کار می توانید پارکی که خروج از ناحیه بدون روند هر روز برای ورزش به انجا می رفتید را با پارک یا باشگاه دیگری عوض کنید یا این که مسیر همیشگی که برای رفتن به دانشگاه یا محل کار طی می کردید را تغییر داده و از مسیر دیگری به ان جا بروید. اگر از اتومبیل شخصی برای رفت و امدهای روزانه تان استفاده می کردید می توانید از مترو، اتوبوس، تاکسی یا دوچرخه استفاده کنید. شاید تعجب کنید اما انجام روزانه ی همین کارهای به ظاهر کوچک به مغز شما فرمان تغییر رفتار و خروج از منطقه امن ذهنی را می دهد و در دراز مدت نتایج شگفت انگیزی در زندگی تان رقم خواهد زد. برای دریافت اطلاعات بیشتر درمورد تغییر رفتار کلیک کنید.

7-یادگیری مهارت جدید

یاد گرفتن مهارتی که تا به حال ان را بلد نبودید، مطالعه کتابی که تاکنون چیزی از مطالب ان نمی دانستید یا یادگیری یک زبان جدید تا حد زیادی طرز فکر شما را تغییر داده و مسیرهای فکری جدیدی پیش روی شما باز می کند. برای دریافت اطلاعات بیشتر درحوزه بهترین روش برای یادگیری زبان کلیک کنید.

8-تصویرسازی، آخرین کلید برای خروج از منطقه امن ذهنی

اهمیت قدرت تصویر سازی ذهنی بر هیچ کس پوشیده نیست. زمانی که هدفی جدید برای خود انتخاب کرده اید مثلا پیشرفت در کسب و کارتان یا بهبود یک رابطه عاطفی، می توانید از قدرت تجسم و تصویرسازی برای دستیابی راحت تر به خواسته های تان استفاده کنید. به هنگام شب وقتی به بستر خواب می روید بهترین زمان برای تصویرسازی رویاها و ارزوهایتان است.

در این ساعات مغزتان بالاترین قدرت خلق تجسم های ذهنی را دارد. در گوشه ای ارام دراز کشیده و دقایقی را به تجسم اختصاص دهید. خودتان را تصور کنید که به خواسته تان رسیده اید و خوشخال هستید. این کار باعث می شود مغزتان انرژی زیادی برای هدف تان ازاد کند و راحت تر بتوانید از منطقه امن خود خارج شده و مسیر جدیدی در پیش بگیرید. برای کسب اطلاعات بیشتر در حوزه بهبود روابط عاطفی کلیک کنید.

سخن آخر در باب منطقه امن ذهنی

گرچه حاشیه امن ما جایی است که بیشتر از هرجا در آن احساس آرامش می‌کنیم ولی ماندن در آن کار عاقلانه‌ای نیست. چرا که می‌تواند جلوی پیشرفت و شکوفایی توانایی‌های مان را بگیرد. در ضمن رویاها و آرزوهای ما به خودی خود محقق نمی‌شوند و نیاز به تلاش ما دارند، این تلاش از درون منطقه امن ممکن نیست. برای رسیدن به سطح جدید از زندگی لازم است که از منطقه امن خود رها شوید و کارهایی انجام دهید که چندان ساده نیست. برای کسب آگاهی بیشتر از مشاوره روانشناسی کلیک کنید.

دمل چیست؟ علل و درمان دمل

دمل (فورونکول) توده‌های دردناک چرکی پوست هستند که در نتیجه خروج از ناحیه بدون روند عفونت عمقی فولیکول مو ایجاد می‌شوند. این عفونت معمولاً به دلیل نوعی باکتری به نام استافیلوکوکوس اورئوس (معروف به استاف) است. بسیاری از افراد ناقل میکروب استاف هستند، به این معنی که به طور معمول روی پوست یا بینی آن‌ها زندگی می‌کند، بدون اینکه به آنها آسیبی برسد. برای شناخت بیشتر این عارضه با رسا همراه باشید.

دمل چیست؟

دمل (Boil) نوعی عفونت موضعی در پوست است که به صورت ناحیه ای قرمز و حساس شروع می‌شود. با گذشت زمان، این منطقه محکم، سخت و به تدریج حساس می‌شود. در نهایت، مرکز جوش نرم شده و از سلول‌های سفید خون که با عفونت مبارزه می‌کنند و از جریان خون پر می‌شود تا عفونت ریشه کن شود.

این مورد مجموعه‌ای از گلبول‌های سفید خون، باکتری‌ها و پروتئین‌ها به چرک معروف است. سرانجام، چرک یک سر تشکیل می‌دهد که می‌تواند با جراحی باز شود یا ممکن است خود به خود از سطح پوست خارج شود. چرک محصور در بافت به عنوان آبسه شناخته می‌شود. از ذمل به عنوان آبسه پوست نیز یاد شده است. این می‌تواند در هر نقطه از بدن، از جمله تنه، اندام‌ها، باسن، کشاله ران، زیر بغل یا سایر مناطق ایجاد شود.

شکاف‌های ریز در سطح پوست مانند آن‌هایی که در اثر اصطکاک یا خراش ایجاد شده اند، می‌توانند به ورود میکروب به فولیکول مو و آلوده شدن آن کمک کرده و در نتیجه دمل را ایجاد کنند. ممکن است جوش‌ها با اقدامات ساده خودمراقبتی برطرف شوند، اما مایع آلوده (چرک) باید تخلیه شود تا کاملاً بهبود یابد.

بسیاری از دمل‌ها به اختیار خود تخلیه می‌شوند یا می‌توانند توسط یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی مراحل تخلیه آن‌ها انجام گردند. آنتی بیوتیک نیز ممکن است تجویز شود. دمل‌های درمان نشده می‌توانند بزرگ و بزرگ شوند و یا با هم رشد کنند و یک دمل غول پیکر چند سری را ایجاد کنند. به ندرت، عفونت در پوست می‌تواند وارد جریان خون شود و منجر به بیماری جدی شود.

انواع دمل

دمل یک آبسه در پوست است که معمولاً در اثر باکتری و استافیلوکوکوس اورئوس ایجاد شده و عفونت می‌کند. یک دمل ممکن است یک یا چند دهانه روی پوست داشته و ممکن است با تب یا لرز همراه باشد.

اصطلاح دمل اشاره به یک جوش معمولی دارد که در داخل فولیکول مو ایجاد می‌شود. اصطلاح آن به طور معمول برای نشان دادن آبسه بزرگ تر که گروهی از فولیکول‌های مو را درگیر می‌کند و مساحت بیشتری دارد، استفاده می‌شود.

یک کربنکل می‌تواند یک توده سخت شده ایجاد کند که در پوست احساس می‌شود. شرایط داشتن دمل‌های مزمن و عود کننده (فورونکل یا کاربنکل) به ترتیب فورونکولوز یا کاربنکولوز نامیده می‌شوند. تصویری از کیست پیلونیدال که در چین و یا باسن رخ می‌دهد.

• آکنه کیستیک: این نوعی آبسه است که با مسدود شدن و آلودگی مجاری، در آن روغنی تشکیل می‌شود. آکنه کیستیک نسبت به التهاب سطحی ناشی از آکنه‌های شایع، بافت عمیق پوست را تحت تأثیر قرار می‌دهد. آکنه کیستیک بیشتر در صورت دیده می‌شود و به طور معمول در سال‌های نوجوانی ایجاد خواهد شد.
• هیدرآدنیت عفونی: این وضعیتی است که در آن چندین آبسه وجود دارند که در زیر بغل و اغلب در ناحیه کشاله ران ایجاد می‌شوند. این مناطق نتیجه التهاب موضعی غدد عرق هستند. درمان این نوع از عفونت پوستی تنها با آنتی بیوتیک دشوار است و به طور معمول برای جلوگیری از التهاب پوست به یک روش جراحی برای از بین بردن غدد عرق درگیر نیاز دارد.
• کیست پیلونیدال: این یک نوع منحصر به فرد از آبسه است که در چین باسن ایجاد می‌شود. کیست‌های پیلونیدال اغلب به عنوان مناطق کوچک عفونت در پایه ناحیه ای از پوست که مو از آنجا رشد می‌کند (فولیکول مو) شروع می‌شوند. با تحریک ناشی از فشار مستقیم، با گذشت زمان ناحیه ملتهب بزرگ شده و به یک گره محکم، دردناک و حساسی تبدیل می‌شود که نشستن بدون ناراحتی را دشوار می‌کند. این آبسه‌ها غالباً پس از سفرهای طولانی که شامل نشستن طولانی مدت می‌شوند، تشکیل خواهند شد.

علت تشکیل دمل

دلایل زیادی برای ایجاد دمل وجود دارند. بعضی از دمل‌ها می‌تواند به دلیل یک موی رشد کرده باشند. برخی دیگر می‌توانند در نتیجه ترکش یا مواد خارجی دیگری که در پوست قرار گرفته اند، ایجاد شوند.

دمل‌های دیگری مانند آکنه، در اثر غدد عرق بسته رخ می‌دهند که آلوده می‌شوند. اغلب نمی‌توان علت دقیق آن را تعیین کرد. پوست یک قسمت اساسی از دفاع ایمنی بدن ما در برابر مواد و میکروب‌هایی است که برای بدن ما بیگانه هستند. هرگونه شکستگی در پوست مانند بریدگی یا خراشیدن، در صورت آلودگی به باکتری، می‌تواند به آبسه تبدیل شود.

عوامل خطر دمل

هر کسی می‌تواند دمل را در خود ایجاد کند. با این وجود، افراد مبتلا به بیماری‌های خاص یا داروهای خاصی که سیستم ایمنی بدن را تضعیف می‌کنند (سیستم دفاع طبیعی در برابر مواد خارجی یا میکروب‌ها)، خروج از ناحیه بدون روند بیشتر در معرض این دمل‌ها هستند. بیماری‌هایی که با نقص سیستم ایمنی بدن همراه هستند، شامل دیابت و نارسایی کلیه هستند.

بیماری‌هایی که در آن‌ها تولید آنتی بادی ناکافی وجود دارد (مانند هیپوگاماگلوبولینمیا) نیز می‌توانند خطر ایجاد دمل را افزایش دهند. بسیاری از داروها می‌توانند سیستم ایمنی طبیعی را سرکوب کرده و خطر ایجاد دمل و سایر عفونت‌ها را افزایش دهند. این داروها شامل داروهای کورتیزون هستند که برای شیمی درمانی سرطان استفاده می‌شوند.

علائم و نشانه‌های دمل

علائم دمل در ابتدا یک برآمدگی چرکی سخت، قرمز و دردناک است که معمولاً اندازه آن کمتر از یک اینچ است. طی چند روز آینده توده نرم تر، بزرگ تر و دردناک تر می‌شود و به زودی یک کیسه چرک در بالای آن تشکیل خواهد شد و علائم و نشانه‌های عفونت پیشرفته تر می‌شوند که آن‌ها عبارتند از:

• پوست قرمز، دردناک و متورم در اطراف دمل
• ممکن است دمل‌های بیشتری در اطراف آن دمل اصلی ظاهر شوند.
• تب
• غدد لنفاوی متورم نزدیک دمل

دمل فعال پوست، مسری است زیرا باکتری عامل ایجاد آن‌ها مسری می‌باشد. تا زمانی که دمل تخلیه نشده و بهبود نیابد، از طریق تماس پوست به پوست یا به اشتراک گذاشتن اشیا مسری خواهد بود. برای جلوگیری از سرایت عفونت به افراد دیگر، باید دمل‌ها را با یک باند بپوشانید.

عوارض دمل

عوارض دمل شامل تشکیل آبسه بزرگ تر، بدتر شدن یا گسترش عفونت در مناطق مجاور پوست یا بافت نرم (سلولیت) و به ندرت گسترش عفونت از طریق جریان خون به مکان‌های دیگر بدن می‌باشد. گاهی ممکن است دمل ناشی از ارگانیسم باشد که به طور معمول با عفونت‌های جدی‌تری مانند استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین در ارتباط است و خطر گسترش این عفونت به بافت‌های عمیق تر را دارد.

عود عفونت یکی دیگر از عوارض احتمالی می‌باشد که بیشتر در انواع خاصی از جوش وجود دارد. عود در بیماری هیدرآدنیت عفونی شایع می‌باشد و همچنین ممکن است در شرایطی که علت دمل یا آبسه پایدار می‌باشد مانند مسدود شدن مجاری که در آکنه کیستیک دیده می‌شود، رخ دهد.

دمل در مقابل جوش

دمل نوعی بیماری پوستی است که می‌تواند شبیه به جوش باشد. دمل‌ها معمولاً در افراد مبتلا به آکنه صورت، کمر یا سینه دیده می‌شوند. دمل‌ها ممکن است گاهی اوقات علاوه بر سلول‌های مرده پوست و ترشحات روغنی، با چرکی (مانند جوش) نیز پُر شوند. مانند جوش، دمل‌ها از منافذی شروع می‌شوند که منافذی برای پیازهای مو در پوست هستند.

دمل به طور معمول قرمز شده و درد بیشتری نسبت به جوش ایجاد می‌کند. برخی از دمل‌ها و جوش‌ها ممکن است قابل تشخیص نباشند و این دو بیماری از یک روند التهابی مشابه متشکل از فولیکول‌های مو ناشی می‌شود، دمل‌ها شدت بیشتری دارند و عفونت‌های واقعی را نشان می‌دهند.

تشخیص دمل

تشخیص دمل می‌تواند با مشاهده علائم و نشانه‌های معمولی انجام شود. برای تشخیص آن، آزمایش خون یا آزمایشات آزمایشگاهی تخصصی لازم نیست. اگر عفونت در آن به بافت‌های عمیق تری گسترش یافته باشد یا گسترده باشد، ممکن است نمونه‌ای از چرک گرفته شود تا نوع دقیق باکتری‌های مسئول عفونت شناسایی شود. این مهم می‌تواند به انتخاب آنتی بیوتیک‌ها برای درمان کمک کند.

درمان دمل

درمان خانگی یک گزینه برای اکثر دمل‌های ساده است. در حالت ایده آل، درمان باید به محض مشاهده دمل آغاز شود زیرا درمان زودرس ممکن است از عوارض بعدی جلوگیری کند. درمان اصلی در خانه برای بیشتر دمل‌ها، استفاده از گرما، معمولاً با خیساندن آب گرم یا کمپرس گرم می‌باشد.

ممکن است لازم باشد هر بار 20 دقیقه سه بار در روز از آن استفاده کنید. استفاده از گرما باعث افزایش گردش خون در ناحیه می‌شود و به بدن اجازه می‌دهد تا با آوردن آنتی بادی‌ها و گلبول‌های سفید خون به محل عفونت، بهتر با آن مقابله کند. اگر در اثر تراشیدن مو دمل ایجاد خروج از ناحیه بدون روند شد، توصیه می‌شود تا زمان بهبودی آن از اصلاح در آن قسمت خودداری کنید تا از انتشار باکتری جلوگیری شود.

تا زمانی که دمل کوچک و محکم باشد، باز کردن محل و تخلیه جوش مفید نیست، حتی اگر ناحیه دردناک باشد. با این حال، به محض نرم شدن جوش یا تشکیل سر (یعنی تجمع چرک کوچک یا ناحیه چرک مانندی که در دمل مشخص شده است)، می‌توان آن را آماده تخلیه (لانس) کرد. پس از تخلیه، تسکین درد می‌تواند چشمگیر باشد.

بیشتر دملا‌های کوچکی مانند آن‌هایی که در اطراف مو ایجاد می‌شوند، خود به خود و با گرم کردن تخلیه خواهند شد. در بعضی مواقع و به خصوص با دمل‌های بزرگ‌تر، به درمان پزشکی نیاز است. در این شرایط، این باید توسط یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی تخلیه شود.

غالباً این دمل‌های بزرگ تر دارای چندین کیسه چرکی هستند که باید باز و تخلیه گردند. آنتی بیوتیک‌های بدون نسخه پزشک، اغلب برای از بین بردن هرگونه عفونت باکتریایی استفاده می‌شوند، خصوصاً اگر عفونت پوست اطراف وجود داشته باشد. با این حال، آنتی بیوتیک در هر شرایطی مورد نیاز نیست.

در حقیقت، آنتی بیوتیک‌ها به خوبی در نفوذ دیواره خارجی آبسه مشکل دارند و اغلب بدون تخلیه اضافی جراحی، آبسه را درمان نمی‌کنند. هنگامی که از آنتی بیوتیک استفاده می‌شود، انتخاب بستگی به نوع عفونت موجود و همچنین نتایج آزمایشات برای شناسایی باکتری‌های دقیق منطقه دارد. نمونه‌هایی از داروهایی که در درمان دمل استفاده شده اند، شامل داروهای موضعی کلیندامایسین (کلئوسین و سایرین)، موپیروسین (باکتروبان) و سفالکسین (کفلکس) هستند.

چه زمانی باید برای درمان دمل خود به دنبال مراقبت پزشکی باشیم؟

در حالی که دمل‌ها معمولاً به خودی خود برطرف می‌شوند و پیش آگهی بسیار خوبی دارند، اما شرایط ویژه ای وجود دارد که در هنگام دمل باید مراقبت‌های پزشکی را دنبال کرد. به ندرت ممکن است این عارضه گسترش یابد یا ادامه پیدا کند و منجر به عفونت‌های گسترده تری شود.

هر نوع دمل یا آبسه‌ای در بیماران دیابتی یا بیماران مبتلا به بیماری زمینه‌ای که می‌توانند با ضعف سیستم ایمنی بدن (مانند سرطان، آرتریت روماتوئید و سایر) همراه باشند، باید توسط متخصص بهداشت ارزیابی شوند. علاوه بر این، بسیاری از داروها، به ویژه پردنیزون که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می‌کنند (سیستم طبیعی مبارزه با عفونت بدن)، می‌تواند یک جوش ساده را پیچیده کند.

کسانی که از چنین داروهایی استفاده می‌کنند، در صورت بروز جوش باید با متخصص بهداشت خود مشورت نمایند. (اگر کسی در مورد تأثیر داروهای خود در سیستم ایمنی مطمئن نیست، یک داروساز ممکن است توضیح دهد که کدام داروها ممکن است نگران کننده باشند).

هر دملی همراه با تب باید مورد توجه پزشکی قرار گیرد. افزایش قرمزی پوست اطراف و یا ایجاد رگه‌های قرمز روی پوست (نشانه‌هایی از گسترش عفونت)، عدم ایجاد سر در دمل و ایجاد دمل‌های متعدد از دیگر علائمی هستند که حکم مراجعه به یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی را دارند. دمل‌هایی که در صورت، ستون فقرات، کشاله ران یا در راست روده قرار دارند نیز ممکن است نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشند.

کیست پیلونیدال، جوشی که در بین باسن ایجاد می‌شود، یک موردی خاص است. این موارد تقریباً همیشه به درمان پزشکی از جمله درناژ و بسته بندی نیاز دارند (قرار دادن گاز خروج از ناحیه بدون روند در آبسه باز شده برای اطمینان از تخلیه آن). سرانجام، هر جوش دردناکی که به سرعت بهبود نمی‌یابد، باید توسط یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی مشاهده شود.

چه نوع متخصصانی دمل را درمان می‌کنند؟

بسیاری از دمل‌ها بدون درمان خاصی برطرف می‌شوند، اما متخصص پوست پزشکی است که معمولاً برای مدیریت دمل با بیمار مشورت می‌کند. سایر متخصصان مراقبت‌های بهداشتی که ممکن است جوش را درمان کنند، شامل یک پزشک مراقبت‌های اولیه هستند که ممکن است یک پزشک خانواده، متخصص اطفال یا پزشکان داخلی باشند.

درصورت وجود دمل شدید یا انتشار عفونت، ممکن است با یک متخصص بیماری‌های عفونی یا جراح مشورت شود. پزشکان فوریت‌های پزشکی ممکن است موارد خاصی از عفونت شدید ناشی از دمل یا آبسه را درمان کنند.

پیشگیری از دمل

اقداماتي وجود دارند كه افراد مي توانند براي جلوگيري از تشكيل دمل از آن‌ها استفاده كنند، اگرچه دمل كاملاً قابل پيشگيري نيست. بهداشت مناسب و استفاده منظم از صابون‌های ضد باکتری می‌توانند از جمع شدن باکتری‌ها بر روی پوست جلوگیری کنند.

این می‌تواند احتمال آلودگی فولیکول‌های مو را کاهش داده و از تشکیل دمل نیز جلوگیری کند. در برخی شرایط، یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی ممکن است پاک کننده‌های خاصی را برای کاهش بیشتر باکتری‌های پوست توصیه کند.

هنگامی که پیازهای پشت بازوها یا اطراف ران‌ها به طور مداوم ملتهب می‌شوند، می‌توان به طور منظم از برس ساینده (برس لوفا) در دوش برای کمک به شکستن شاخه‌های روغن و تجمع اطراف فولیکول‌های مو استفاده کرد.

با اجتناب از فشار مستقیم مداوم یا تحریک ناحیه باسن در هنگام ملتهب شدن فولیکول موی محلی، می‌توان از کیست‌های پیلونیدال جلوگیری کرد. در آن مرحله، تمیز کردن و خشک کردن منظم با صابون و آب گرم نیز می‌تواند مفید باشد.

برای آکنه و هیدرادنیت شیاف ممکن است آنتی بیوتیک‌های موضعی یا خوراکی به صورت طولانی مدت مورد نیاز باشند تا از تشکیل مجدد آبسه جلوگیری کنند. همانطور که در بالا ذکر شد، برداشتن جراحی غدد عرق در پوست درگیر ممکن است لازم باشد. داروهای دیگری مانند ایزوترتینوئین (Accutane) می‌تواند برای آکنه کیستیک استفاده شود و در برخی از بیماران مبتلا به هیدرادنیت شیاف مفید بوده باشد. عود در بیماران مبتلا به هیدرادنیت شیاف معمول است.

چشم انداز بیماران مبتلا به دمل

بیشتر عفونت‌های ناشی از دمل خفیف هستند. این عفونت‌ها با آنتی بیوتیک قابل درمان می‌باشند و هیچ اثر ماندگاری ندارند. هنگامی‌ که عفونت‌های درمل درمان نشوند، می‌توانند منجر به نارسایی عضو و در نتیجه مرگ شوند. در موارد نادر، اگر عفونت کنترل نشود، عفونت استافیلوکوک مقاوم به متی سیلین می‌تواند کشنده باشد.

تورم بدن

رگ های بدن مسئول رساندن خون تصفیه شده، از قلب به بافت ها و اعضای بدن و برگرداندن همان مقدار خون فاقد اکسیژن به قلب هستند. خون داخل رگها ترکیبی است از گلبول های قرمز و سفید که داخل مایعی به نام "پلاسما" در گردش هستند. پلاسمای خون از آب و مواد محلول معدنی و پروتئینی تشکیل شده است. مهمترین پروتئین خون "آلبومین" است که توسط کبد ساخته می شود. البته فیبرینوژن و بقیه هورمونها و آنتی بادی ها هم به صورت محلول در پلاسما قرار دارند. اگر آب داخل رگهای قسمتی از بدن، از رگ خارج شده و در بافتهای سلولی خارج رگ تجمع پیدا کند، آن قسمت از بدن دچار تورم میشود خروج از ناحیه بدون روند که به آن "ادم" گفته می شود.

برای ایجاد تورم در قسمتی از بدن باید مایع داخل رگهای بدن از عروق خارج شده و در بافتهای بین سلولی آن قسمت تجمع پیدا کند. در حالت طبیعی عروق بدن نسبت به عبور مایع پلاسمای داخل عروق مقاوم هستند و اجازه خروج مایعات داخل رگ را به فضای بین سلولی نمی دهند. هم چنین همواره تعادل بسیار دقیق و حساب شده ای از نظر نیروهای جذب کننده مایع در دو طرف رگ های خون وجود دارد که اجازه جابجایی مایع را در دو طرف دیواره رگ، نمی دهد. یکی از این نیروها که به نیروی "هیدرواستاتیک" معروف است در دوطرف رگ از برآیند فشار داخل و خارج رگ ایجاد می شود. بطوری که اگر فشار خون داخل رگهای بدن افزایش یابد مایع به خارج رگ هدایت شده و ادم یا تورم ایجاد خواهد شد. نیروی دوم به نیروی "اسمزی" معروف است و به غلظت پروتئین ها و مواد محلول دو طرف غشای رگ مربوط است. به طوری که اگر مقدار مواد محلول داخل رگ کاهش یابد، مایع در اثر اسمز به خارج رگ رفته و ادم ایجاد خواهد شد.

پس سه عامل نفوذناپذیری جدار رگ، فشار مایع داخل رگ و غلظت پروتئین ها و مواد محلول داخل رگ، اجازه خروج آب از خلال رگهای بدن به اعضای بدن را نمی دهد. در کنار این سه مورد، اگر هم برفرض مقداری مایع از رگ به فضای بین سلول ها وارد شود، توسط شبکه ای از عروق ریز که سیستم "لنفاوی" نام دارند، از بافت سلولی خارج شده و مجددا به شبکه عروقی و رگهای بدن برگشت داده میشوند.

با توجه به فیزیولوژی مختصری که از روند تبادل آب در فضای سلولی و عروقی بدن گفته شد، می توان نتیجه گرفت که ادم یا تورم در بدن انسان در شرایط زیر میتواند ایجاد گردد:

علت ایجاد تورم در بدن

1- از بین رفتن سلامت جدار عروق ریز بدن

آسیب به رگهای ریز انتهایی گردش خون یا همان مویرگ ها، می تواند به افزایش تراوش مایعات به فضای بین بافتی و ادم منجر شود. این آسیب می تواند ناشی از عوامل موضعی بوده و تورم موضعی ایجاد نماید، مانند ضربه های وارد شده به بدن، حساسیت های جلدی، سوختگی و حرارت و گزش حیوانات. یا اینکه ناشی از عوامل سیستمیک و سراسری بوده و منجر به ادم و تورم در تمام بدن گردد مانند بسیاری از مسمومیت ها، عفونتها به ویژه عفونت با باکتری های گرم منفی، شوک آنافیلاکسی و به دنبال استفاده از پمپ در جراحی های قلب باز.

با افزایش سن از ضخامت و تعداد سلول های جدار عروق کاسته میشود. از سوی دیگر با کاهش رشته های الاستیک در بافتهای بدن افراد مسن، مایعات به راحتی در اعضای بدن و به ویژه در پاهای افراد مسن، جمع شده و منجر به ادم خواهد شد. لذا در افراد مسن، بدون هیچ بیماری زمینه ای احتمال دارد، به ویژه با نشستن طولانی مدت و آویزان کردن پاها یا با ایستادن حتی برای مدت کوتاه، ادم در پاها ایجاد گردد.

2- افزایش فشار داخل رگ

رگهای بدن همانند لوله های آب هستند که همگی به قلب متصل می شوند. طبق قانون جاذبه نزدیک ترین رگ به زمین، بیشترین میزان فشار آب را خواهد داشت. به عنوان مثال در حالت ایستاده یا نشسته، پاهای انسان بیشترین میزان فشار را تحمل می کنند و در حالت دراز کشیده، سطحی از بدن که در تماس با زمین است، دارای بیشترین فشار داخل عروقی خواهد بود.

به همین دلیل در افراد سالم، که مدت طولانی در حالت ایستاده یا نشسته باقی می مانند، درجاتی از تورم در پاها قابل مشاهده است. یا به همین دلیل است که در اغلب بیماران قلبی و حتی افراد سالم، در ساعات عصر به دنبال کارکردن در طول روز، تورم در پاها ایجاد میشود که با استراحت یا خواب شبانه از بین می رود.

در بیماری هایی که موجب افزایش فشار داخل عروق بدن میشوند، هم با همین مکانیسم ادم ایجاد خواهد شد. معروف ترین این بیماری ها "نارسایی قلب" است. نارسایی قلب با فشار بر عروق اصلی بدن، موجب افزایش فشار داخل عروق سراسر بدن میشود که بنا به قانون جاذبه بیشترین نمود آن در چاها ظاهر میشود. نتیجه آن ادم دو طرف و اصطلاحا گوده گذار در اندام تحتانی است که می تواند در موارد خفیف روی پاها باشد و در موارد شدیدتر حتی تا لگن و شکم هم برسد.

بیماری مهم دیگری که البته با مکانیسم های مختلف، ولی عمدتا با افزایش فشار داخل وریدی منجر به تورم یک طرفه در اندام تحتانی و ندرتا در دستها میشود، بیماری است بنام "DVT" یا تشکیل لخته خون در سیاه رگ های عمقی بدن. در این بیماری به دلایل مختلفی، خون داخل سیاه رگهای بدن لخته میشود. خود لخته خون، التهاب ناشی از آن و انسداد مسیر حرکت خون موجب تورم موضعی در یک پا یا یک دست میگردد که اغلب با درد، قرمزی و حساسیت هم همراه است.

واریس وریدهای پا، ناشی از نارسایی دریچه های وریدی در جلوگیری از برگشت خون به پا ایجاد می شود. در این بیماری در حالت ایستاده یا نشسته - و البته در موارد شدیدتر حتی در حالت خوابیده- سیاهرگ های پا، متورم و بدشکل می گردند. یکی از علل ادم در پاها، همین عروق واریسی است. به ویژه در مراحل اولیه که فقط رگهای لایه داخلی پوست درگیر شده اند و با چشم دیده نمی شوند.

مصرف نمک زیاد یا استفاده از غذاهای شور، یکی از عوامل شایع ادم در بدن است. نمک و یون سدیم با نگهداشتن آب و مایعات در داخل عروق بدن موجب افزایش فشار آب داخل رگ شده و ادم تولید می کنند.

3- کاهش پروتئین و مواد محلول داخل عروق

یکی از دلایل ادم، کاهش فشار اسمزی داخل عروق خونی است. سر دسته این بیماری ها، "نارسایی کبد" و "نارسایی کلیه" است. کبد انسان مهمترین ارگان تولید آلبومین و سایر پروتئین های محلول در سرم است. نارسایی کبد، به هر علتی می تواند با کاهش تولید این عوامل به کاهش اسمولالیته خون و خروج مایع از خون به داخل بافت های بدن بینجامد و ادم تولید نماید.

برعکس در نارسایی کلیه به دلیل آسیب به گلومرولها و بافت کلیه، پروتئین های خون از طریق ادرار دفع شده و مجددا با کاهش اسمز خون، ادم ایجاد خواهد شد. البته در نارسایی کلیه، تجمع خروج از ناحیه بدون روند عوامل سمی در خون می تواند با آسیب به جدار عروق و افزایش نفوذپذیری آنها هم به ادم منجر شود.

طبیعتا ادم ناشی از این مکانیسم در سراسر بدن و به ویژه در صورت و اطراف بافت نرم چشم ها هم ایجاد خواهد شد که به ادم سراسری یا "آنازارکا" معروف است.

سوتغذیه مزمن، به ویژه عدم مصرف پروتئین در طولانی مدت با کاهش تولید پروتئین های مورد نیاز بدن می تواند به ادم و تورم سراسری در بدن منجر شود. البته در سوتغذیه مزمن کمبود ویتامین B و نارسایی قلبی به دنبال آن هم می تواند به ادم و تورم در بدن منجر شود.

4-افزایش مواد پروتئینی و اسمزی پوست

مهمترین بیماری از این نوع، کم کاری غده تیرویید یا "هیپوتیروییدیسم" است. در کم کاری تیرویید بدن ورم کرده و پوست بدن حالت خمیری و پف آلود پیدا می کند. علت این امر تجمع عوامل پروتئینی و اسمزی بنام "گلیکوز آمینو گلیکان" در بافت پوست بدن افراد با کم کاری شدید تیرویید است که این ماده با جذب آب موجب ادم در این بیماران می شود.

البته ادم ناشی از هیپوتیروییدیسم برخلاف ادم ناشی از تجمع آب، گوده گذار نیست. یعنی با فشار انگشت ناحیه ورم کرده، فرورفتگی پیدا نمی کند.

5- مسائل هورمونی

در خانمها به دلایل هورمونی و به چند روش، ادم میتواند ایجاد شود.

حاملگی

مصرف قرص های ضدبارداری و درمان های هورمونی مثلا برای سرطان سینه

در زمانهای خاصی از دوره قاعدگی ماهانه به ویژه در ایام خونریزی

6-داروها

برخی از داروها موجب تشکیل ادم در بدن می شوند.

سردسته این داروها با توجه به مصرف روزافزون آن " آملودیپین " است. آملودیپین یک داروی موثر در درمان فشارخون بالا است که با توجه به کارایی بسیار خوب آن، امروزه به صورت گسترده ای در بیماران با فشارخون بالا مصرف می شود. 5 تا 10 درصد از مصرف کنندگان این دارو بعد از مصرف، تورم ناحیه مچ پا را گزارش می کنند که البته در برخی موارد تا ساق پا هم کشیده می شود.

با توجه به این که این نوع از تورم - که علت آن هم مشخص نیست- خطری در کوتاه مدت یا بلندمدت برای بیماران ندارد، توصیه می شود اگر از نظر ظاهری یا پوشیدن کفش مزاحمتی برای بیمار ایجاد نمی شود، بیماران به مصرف دارو ادامه دهند. در غیر این صورت حتما با پزشک معالج خود مشورت نمایید.

سایر داروهایی که می توانند موجب تولید ادم در افراد شوند عبارتند از:

مینوکسیدیل

هیدرالازین

داروهای هورمونی مانند آندروژن، استروژن و انواع کورتون ها

داروهای ضدالتهابی غیرکورتونی مانند بروفن، ناپروکسن و نالیدیکسیک اسید

متیل دوپا

کلونیدین

آسیکلوویر

7- ادم بدون توجیه

در برخی از افراد به صورت گذرا یا به صورت مکرر و حتی دایمی ادم و تورم در پاها یا دستها وجود دارد که بعد از بررسی های لازم و متعدد، علت و توجیه خاصی برای آن پیدا نمی شود. این نوع از ادم که خوشبختانه به راحتی هم به درمان پاسخ می دهد، ادم ایدیوپاتیک یا بدون توجیه نامیده میشود.

این افراد ضمن اینکه باید از نظر پیدایش بیماری های احتمالی در آینده تحت نظر پزشک خود باشند، باید مراقبت بیشتری از نظر مصرف نمک، داروهای روتین و ایستادن یا نشستن طولانی مدت داشته باشند.

8- ادم لنفی

سیستم لنفاوی در بدن، یک شبکه منظم و بزرگی از رگهای لنفی ریز تا مسیرهای لنفاوی درشت است که آب و برخی از مواد محلول را از فضای بین بافتی گرفته و مجددا به گردش خون باز می گردانند.

اختلال در عملکرد سیستم لنفاوی موجب تجمع آب و برخی پروتئین های بافتی در اعضای بدن شده و تورم ایجاد میکند.

سیستم لنفاوی به دلایل متعددی می تواند آسیب ببیند. یکی از آنها فقدان مادرزادی این سیستم در قسمتی از بدن است. به عنوان مثال در پا، دست یا هر عضو دیگری که این سیستم به صورت مادرزادی شکل نگرفته باشد، آن عضو دچار تورم و بزرگی بیش از حد خواهد شد، بیماری که به "لمف ادم" مشهور است و معمولا هم به سختی درمان می شود.

شایع ترین موارد آسیب به سیستم لنفی به دنبال جراحی و به ویژه برداشتن پستان در خانم ها به دلیل سرطان سینه دیده می شود. در خانم هایی که سرطان سینه دارند، هم زمان با جراحی پستان عروق لنفی سینه و زیربغل هم برداشته می شود که این امر موجب ادم در دست همان سمت که جراحی شده است می گردد. هم چنین در جراحی یا رادیوتراپی سایر قسمت های بدن که این عروق آسیب ببینند، احتمال تورم در همان منطقه وجود دارد.

با توجه به مطالبی که در مورد ادم و تورم ذکر شد مشخص است که در اکثر موارد تورم به عنوان بیماری اولیه مطرح نیست، بلکه نشانه ای از سایر بیماری های زمینه ای است خروج از ناحیه بدون روند که گاها مهم تر از خود تورم هستند. لذا در مراجعه به پزشک احتمالا شما باید به یک سری سوالات در مورد سایر بیماری های احتمالی پاسخ دهید و با ذکر جزییاتی همچون زمان های ایجاد تورم، داشتن بیماری در سایر اعضای بدن و داروها و غذاهایی که استفاده کرده اید، در تشخیص بهتر علت بیماری کمک نمایید. و به احتمال زیاد پزشک شما تعداد زیادی از آزمایشات یا بررسی های دیگر را بری تشخیص بیماری شما یا اطمینان از نداشتن بیماری، انجام خواهد داد.

درمان آب آوردن و تورم زانو بدون جراحی

بیماری آب آوردن زانو که معمولاً در آن مفصل زانو به دلیل تجمع بیش از حد مایعات متورم می‌شود. وقتی مایع اضافی در مفصل زانو شروع به جمع شدن می‌کند، باعث ایجاد ورم زانو و همچنین درد در این ناحیه می‌شود. آب آوردن زانو با نام مایع آوردن زانو نیز شناخته می‌شود. بعضی پزشکان حتی از آن به عنوان ترشح زانو نیز یاد می‌کنند. این عارضه در افراد کهن‌سال بسیار شایع است و به علت ضعیف شدن مفصل زانو اتفاق می‌افتد. دلایل بسیاری برای این انباشتگی مایع در زانو وجود دارد. این عارضه علاوه بر ناراحتی می‌تواند منجر به اثراتی شود که در این صورت بیمار نیاز به درمان فوری پیدا می‌کند.

در کلینیک امید پس از انجام معاینات دقیق در صورت تورم زانو درمان را رویکرد پلکانی آغاز می‌کند و با استفاده از مدالیته‌های فیزیکی و انجام فیزیوتراپی تورم کاهش داده می‌شود. همچنین در صورت نیاز مایع مفصلی با انجام آسپیراسیون خارج و جهت آنالیز به آزمایشگاه ارجاع داده می‌شود. در صورتی که بیمار به درمان‌های ساده‌تر پاسخ نداد پزشک انواع تزریق‌ها مانند اوزون، کورتیکواستروئیید و اسید هیالورونیک تجویز می‌کند. شایان ذکر است تزریق اوزون در کلینیک امید تحت هدایت دستگاه سونوگرافی انجام می‌شود. جهت کسب اطلاعات بیشتر و همچنین رزرو وقت ملاقات لطفا با کلینیک تماس حاصل فرمایید. همچنین جهت مراجعه به متخصصین ما در کلینیک فوق تخصصی درد و ستون فقرات در روزهای سه‌شنبه از ساعت 9 الی 15 می‌توانید با شماره‌های 22770585 و 22770586 تماس بگیرید.

علت‌ها و دلایل تورم زانو

«تورم» تنها یک اصطلاح است که به افزایش اندازه و سایز یک قسمت از بدن اشاره می‌کند. در مورد علت ورم زانو ، اکثر تورم‌های مشاهده شده با عفونت (پاسخ سیستم ایمنی بدن به عفونت، افزایش حجم بافت و قرمزی ناحیه را به دنبال دارد) و حبس مایع (افزایش مایع در مفصل بدون راه خروج از آن) همراه است. وقتی تورم ناحیه زانو ناشی از تجمع مایعات باشد، این تورم افیوژن زانو یا آب آوردن زانو نامیده می‌شود.

آب آوردن زانو/ افیوژن زانو

برخلاف باور عمومی، مایعی که در زانو محبوس می‌شود آب نیست. بسته به اینکه زانو چه مشکلی داشته باشد، نوع مایع حبس شده در آن متفاوت است. به عنوان مثال یک دلیل شایع آب آوردن زانو نقرس است، نقرس در پی افزایش اسید اوریک خون بروز می‌کند.

بیشترین موارد آب آوردن زانو ناشی از بزرگ شدن «بورسا» یا یک کیسه پر از مایع در ناحیه مفصلی است. کیسه، پر از مایع سینوویال است و به صورتی در مفصل قرار گرفته که در حین حرکت مفصل به حالت لغزندگی آن را حفظ می‌کند.

از دیگر موارد آب آوردن زانو حبس شدن خون در مفصل است. در موارد زیاد تجمع خون در مفصل نتیجه‌ی آسیب‌های فیزیکی خاص می‌باشد.

در اکثر بیماران آب آوردن زانو خود به خود و بدون هیچ علت خاصی بروز می‌کند. تشخیص درست و دقیق برای درمان بیماری اهمیت زیادی دارد.

• آرتریت : زانوهای مبتلا به آرتریت پتانسیل ابتلا به آب آوردن را دارند. موارد آرتروز بیشترین ابتلا را دارند و روماتوئید آرتریت در مرتبه‌ی دوم شیوع ابتلا هستند.
• ضربه یا تروما: زانوها به آسانی در پی ضربه فیزیکی آسیب می‌بینند. تروما شامل شرایطی ازجمله رباط آسیب‌دیده، پارگی رباط صلیبی ،منیسک آسیب‌دیده و دررفتگی کشکک است.
• نقرس : در حالی که نقرس در انگشت شست پا شایع است، می‌تواند در زانو بروز کند. یکی از عوارض نقرس زانو، ورم و احساس سوزش در آن است.
• عفونت: بسیاری از عفونت‌ها عامل ایجاد آب آوردن زانو است. تورم در ناحیه زانو می‌تواند ناشی از بیماری لیم (اختلال در غدد لنفاوی)، سل و در موارد خیلی نادر ناشی از بیماری گنوریا باشد.
• استرس و فشار: استفاده بیش از حد از زانو نیز می‌تواند منجر به تورم زانو شود، به ویژه اگر فشار زیادی روی زانو آمده باشد.

در موارد نادر ورم زانو ممکن است به دلیل وجود یک تومور باشد. بیش از 12 مورد مختلف تومور زانو وجود دارد که منجر به آب آوردن زانو می‌شود، ازجمله:

• نقص غشای فیبری
• تومور بدخیم بافت پیوندی ایوینگ
• غده‌ی سخت و غضروفی
• تومور بدخیم استخوانی
• تومور بدخیم سینوویال
• غده سخت استخوانی

تومورهای زانو نسبتاً نادر هستند و یکی از کمترین موردهایی هستند که زانو را تحت تأثیر قرار می‌دهند. با این وجود تومورهای زانو باعث آب آوردن زانو می‌شوند، بنابراین پزشکان مایل به آزمایش آن‌ها هستند تا از تشخیص درست خود مطمئن شوند.

علائم شایع روماتیسم زانو عبارتند از: تورم و آب آوردن زانو، احساس گرمی در زانو، خشکی و بی‌حرکتی، درد و اختلال در عملکرد زانو (و البته دیگر مفاصل مانند مچ دست، انگشتان، آرنج و مچ پا). این علائم معمولا در هر دو طرف بدن به طور یکسان ایجاد می‌شوند. به نظر می‌رسد که روماتیسم در هر یک از بیماران با الگوی متفاوتی ایجاد می‌شود و طبعاً شدت علائم نیز متفاوت هستند. روماتیسم تک‌چرخه‌ای یا مونوسایکل (Monocyclic) تنها دارای یک دوره است و بیماران مبتلا به این نوع روماتیسم اظهار می‌کنند که علائم مربوط به بیماری تنها طی یک دوره ایجاد شده و سپس دیگر هرگز بازنگشته است. بهبود علائم این نوع روماتیسم می‌تواند در نتیجه‌ی درمان موفق باشد. اما روماتیسم پیش‌رونده (Progressive) به طور پیوسته شدت پیدا می‌کند و علائم ناشی از آن نیز به مرور زمان شدیدتر می‌شوند. در مورد درمان روماتیسم زانو ، هیچ روش درمان قطعی برای از بین بردن کامل روماتیسم زانو وجود ندارد اما با به‌کارگیری روش‌هایی می‌توان میزان درد و تورم مفصل و در نتیجه میزان آسیب وارد شده را کاهش داد و روند پیشروی بیماری را کنترل کرد.

تشخیص آب آوردن زانو

معمولاً پزشک به سابقه بیماری فرد به درمان آب آوردن زانو می‌پردازد. شرح حال شخصی شما به پزشک کمک خواهد کرد تا بتواند مواردی مانند تروما یا ضربه را رد کند.

همچنین پزشک در مورد علائم و آنچه قبل و در طول تورم زانو رخ داده است از شما سؤالاتی می‌پرسد.

برای مثال اگر ظاهر زانو به صورت واضح بیرون زده باشد، ممکن است گسستگی ACL اتفاق افتاده باشد. اگر شما اغلب و مکرراً هنگام بلند شدن از زانوهایتان استفاده می‌کنید، شاید بیماری نتیجه استفاده زیاد از زانو باشد.

زانوی ورم‌کرده با زانو سالم مقایسه می‌شود تا درستی تشخیص ثابت شود. همچنین ممکن است ک سونوگرافی برای تشخیص علت و درمان آب آوردن زانو انجام شود.

علائم دیگر مرتبط با آب آوردن زانو

آب آوردن زانو به خودی خود به ندرت اتفاق می‌افتد و معمولاً همراه با دیگر علائمی است که ممکن است در روند زندگی شما اختلال ایجاد کند. این علائم شامل موارد زیر است:

• زانو درد
• سوزش
• عدم توانایی در حرکت/عدم توانایی در تا کردن
• قرمزی
• صداهای ترق ترق زانو
• مشکلات انعطاف زانو
• اختلال در ایستادن

هریک از این علائم هم برای تشخیص دقیق و هم برای درمان صحیح مهم است.

درمان ورم زانو

درمان ورم زانو به عامل ایجادکننده این اختلال بستگی دارد. وقتی یک زانو به سختی آسیب ببیند یا یک تومور در آن وجود داشته باشد، ممکن است به عمل جراحی نیاز شود. با این حال بیشتر موارد ورم زانو و درمان درد زانو بدون جراحی و تنها با یک یا چند روش‌های درمانی که در زیر آمده، در کلینیک تخصصی پین آکادمی درمان می‌شود:

• آتل کردن: زانوهایی که به سختی صاف می‌شوند و یا در معرض خطر آسیب و ضربه‌ی دوباره هستند ممکن است آتل شوند یا با زانوبند بسته شوند. بستن زانو باعث جلوگیری از جراحت مجدد و استفاده بیش از حد از زانو می‌شود و احتمال ورم کردن زانو در آینده را کم می‌کند.
• خالی کردن مایع: به دلیل اینکه عدم درمان ورم زانو باعث درد شدیدی می‌گردد، ممکن است پزشکان تصمیم بگیرند مایع درون مفصل را بیرون بکشند تا از شدت فشار روی عصب‌های زانو کم کرده و توانایی حرکت زانو را بهبود بخشند. با این وجود اگر علت اصلی آب آوردن زانو مرتفع نگردد این مایع به سادگی بر خواهد گشت.
• تزریق: برخی پزشکان ترجیح می‌دهند به زانوهای ورم کرده دارو تزریق کنند تا درد آن به صورت موقت التیام پیدا کند. اوروزن، کورتیکواستروئیید و اسید هیالورونیک درد و تورم مفصل زانو را بهبود می‌بخشند.
• طب سنتی: چندین داروی گیاهی وجود دارد که باعث تسکین درد زانو می‌شود. دو تا از رایج‌ترین آنها کندروتین و گلوکزامین هستند که هردوی آنها به تقویت و لغزش روان مفاصل کمک می‌کنند و ممکن است برای افراد مبتلا به آرتروز نیز مفید باشند. برخی علاقه‌مندان به طب سنتی مصرف گُل زیرفون (لیندن) و همیشه بهار کوهی (آرنیکا) را نیز توصیه می‌کنند.

علاوه بر درمان‌های طبیعی، راهکارهایی وجود دارد که شما می‌توانید در خانه برای کاهش تورم زانو، آنها را انجام دهید. این راهکارها عبارتند از:

• یخ گذاشتن: یخ گذاشتن همه‌ی موارد تورم زانو را بهبود نمی‌بخشد اما می‌تواند التهاب را کم کند که خود باعث تسکین موقت درد زانو می‌شود.
• کمپرس: کمپرس کردن شامل وارد کردن فشار به اطراف زانو با یک زانوبند است. زانوبندها از وارد آمدن آسیب و فشار اضافی روی زانو جلوگیری می‌کنند و همچنین زانو را گرم نگه می‌دارند که خود به کاهش التهاب کمک می‌کند.
• بالا نگه داشتن: بالا نگه داشتن زانو نیز باعث کاهش التهاب آن می‌شود. این حالت فشار وارد آمده بر زانو را که در حالت نشستن، ایستادن و یا دراز کشیدن ایجاد می‌شود، کم می‌کند.
• استراحت: اگر دلیل درد زانو جراحت یا استفاده بیش از حد از آن باشد، به سادگی و با استراحت کردن درد آن کم می‌شود. آسیب شدید به درمان نیاز دارد اما استراحت از وارد آمدن آسیب بیشتر جلوگیری می‌کند.
• داروهای ضدالتهاب: هر داروی ضدالتهابی می‌تواند درد و تورم زانو را کم کند.

پیشگیری از تورم زانو نیز ممکن است. مصرف مواد مغذی که سلامت زانو را بهبود می‌بخشد می‌تواند جهت پیشگیری از مواردی مانند آرتروز بسیار مفید باشد. کاهش وزن می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد چرا که چاقی منجر به وارد آمدن فشار روی زانوها می‌شود.

اجتناب از حرکات تکراری و اهمیت دادن به بدن نیز مهم است. اگر شما درد کمی در زانو دارید آن را نادیده نگیرید و فشار روی زانو را کم کنید. این توجه به موقع می‌تواند شما را از آسیب‌های احتمالی بعدی دور نگه دارد.

لشگر مصدومان دورتموند؛ هشت غایب در ترکیب اصلی

بروسیا دورتموند شرایط سختی را در رقابت‌های این فصل بوندسلیگا و لیگ قهرمانان تجربه می‌کند و بازیکنان زیادی را به دلیل مصدومیت در اختیار ندارد.

به گزارش "ورزش سه"، دورتموند فردا شب باید در دومین دیدار از مرحله گروهی لیگ قهرمانان به مصاف منچسترسیتی برود.
بسیاری از فوتبال‌دوستان اروپایی در انتظار دیدن این بازی هستند تا رویارویی ارلینگ هالند با تیم سابقش را در فاصله چند ماه پس از ترک دورتموند ببینند.
با این حال این تیم آلمانی با شرایط دشواری روبرو خروج از ناحیه بدون روند است. آنها هشت بازیکن ترکیب اصلی‌شان شامل گرگور کوبل، دونیل مالن، کریم آدیمی، تورگان هازارد، سباستین هالر، متئو موری، جیمی گیتنس و محمود داهود را به دلیل مصدومیت در اختیار ندارند.
گیتنس و داهود دچار مصدومیت شدیدی از ناحیه کتف شده‌اند و قادر به همراهی این تیم تا پایان سال 2022 میلادی نخواهند بود.
با این حال اسپورت وان خبر داده است که داهود هفته گذشته عمل جراحی موفقیت‌آمیزی را در یکی از کلینیک‌های هایدلبرگ انجام داده است.
این هافبک 26 ساله باید از این به بعد روند درمانش را تحت نظارت فیزیوتراپ و کادر پزشکی باشگاه دورتموند ادامه دهد.
حالا گفته می‌شود که گیتنس نیز قصد دارد عمل جراحی مشابهی را روی کتف مصدومش در همین کلینیک انجام دهد تا بتواند زودتر به مادین برگردند.
ادین ترزچ، سرمربی دورتموند، روز گذشته ابراز امیدواری کرد که مالن و آدیمی بتوانند دقایقی در بازی برابر منچسترسیتی و شالکه به میدان بروند. اگر شرایط این دو بازیکن برای حضور در این دیدار مناسب نباشد، بازگشت آنها به میادین به پس از وقفه دیدارهای ملی موکول خواهد شد.